Oneiros

Liryka Straconego Dnia

W papierosowej mgiełce,
Słyszę kształt pomarańczy,
Widzę zapach tymianku,
Smakuję czerwieni róż.

Czyżby zwątpienie nagle nie przyszło.
W upiornej toni głębokiej studni.
Odbija gwiazdy blade jak słowa.
Które z twych ust wymknęły cicho.
Szepcząc powoli miriady kłamstw.

- Nie tak szybko. - mruczę pod nosem i podchodzę do chłopaka, kuli się przede mną pod ścianą. Boi się. I dobrze. Niech się boi. Uśmiecham się jak szaleniec. Strzelam mu w pysk, jeden raz, drugi.

Rano otwieram oczy i leżę, czekam, nie wiem sam na co. Może aż aniołowie zagrają na swych trąbach ogłaszając początek kolejnego dnia. Co nie? Budzimy się, odwalamy co mamy zrobić, idziemy spać. Taki jest porządek rzeczy. Czasami jest fajnie, ale co z tego? Jutro będzie gorzej.

Siedzę w zatłoczonej sali. Podłoga jest niewygodna, ale nie zwracam na to uwagi. Mimowolnie wsłuchuję się w paplanie prelegenta stojącego za pulpitem. Gładzę jej włosy, jej cudne włosy. I myślę.

Moje myśli błądzą daleko. O wiele dalej niż ta sala, niż to miasto... jej miasto.

Budzę się rano, przecieram oczy. Wszystko w koło jest zasnute papierosowym dymem, naglący zapach tytoniu dociera do mych nozdrzy. Rozkoszuję się tym zapachem, przypomina mi dawne czasy, wiesz? Nie wiesz, bo nie słuchasz.