Czarniecki. Przyszło mu żyć w zamierzchłych czasach, kiedy nasz kraj był w diametralnie odmiennej sytuacji niż dziś: bogatszych interesował tylko pieniądz, więc mieli w głębokim poważaniu biedniejszych, Sejm był areną zmagań warchołów, którzy dla osiągnięcia celu nie cofali się przed żadnym świństwem, nikt nie szanował, pozbawionej praktycznie władzy, głowy państwa, strojąc sobie z niej bezecne żarty, a sąsiedzi patrzyli tylko jak by tu nas najlepiej wydymać.

Najcwańszy okazał się nie Putin, ale Karol dwojga imion Gustaw, Szwed, który zarobiony był bardzo na sprzedaży mebli. Jako, że każdy w ówczesnej Europie posiadał już po parę jego komplecików, sprzedaż gwałtownie spadała. Karolek został więc z całą kupą bezrobotnych robotników, dla których nie było etatów. Jako, że związki zawodowe chciały mu zrobić z dupy jesień renesansu, wymyślił, iż przerzuci ich promem Świnoujście – Ystad do Polski, która rzekomo narzekała na brak rąk do pracy. Niestety, sporą grupę tanich pracowników z Ukrainy sprowadził parę dni wcześniej niejaki Chmielnicki, więc Szwedzi poczuli się kolejny raz wydymani i zaczęli robić wioskę: wybijali szyby w sklepach, niszczyli radiowozy, przewracali tramwaje i w końcu sprali paru naszych po pyskach. Nasza prewencja nie mogła sobie z nimi poradzić, i tu do akcji wkroczył Stefan Czarniecki.